Vrijdag de 13e

Verslag 13 juli
Door Thecla en Benno

We zijn niet bijgelovig, maar onbewust komt het toch naar boven, de vraag: “wat zal deze dag brengen?”

Wanneer we aankomen op de steiger heeft de kapitein van ons schip merkbaar problemen met zijn knecht, wat de betaling betreft. Hoewel we 7.15u  zouden vertrekken, staan we 8.30 u nog op de steiger. Vier boekingen zijn vreemd genoeg opgelost in het duister, dus vertrekken we met 16 passagiers. Het belooft een heldere, windstille dag te worden, met genoeg ruimte op een boot met veertig plaatsen. Vijftig meter na de afvaart komt de boot pruttelend tot stilstand. Er wordt gestart, maar de motor slaat niet aan. Na verwoede pogingen drijven we op het inkomende tij weg. Er wordt geschreeuwd en niet veel later gaan we voor anker. In het ruim is het angstvallig stil. Weer wordt er gestart, maar de motor geeft no op request. Thecla kijkt mij aan. Mijn handen jeuken, en niet veel later verdwijn ik met een van de bootsmannen in het motorruim, waar een duizend PK M.A.N. motor zich laat zien. Ik zoek de ontluchtingspomp op die geen druk geeft, zelfs na ontluchten geen druk. Dan komen we er achter dat er vreemd genoeg een kraan niet geheel open staat. Ik ontlucht het systeem en hop; de motor loopt weer en we gaan weer verder. De vijfkoppige delegatie van de boot spreekt hun dank uit en vol power brullen we naar het eiland.  Dirk kijkt wat grauwig uit zijn ogen en niet veel later golven er vreemde etensresten uit zijn mond. Doodziek ligt hij zich ten gronde. Tussen de riffen bereiken we het eiland waar we worden rondgeleid en uitleg krijgen over de vegetatie, het rif, de dieren die er leven en wat al niet meer. Dirk loopt achter de groep aan alsof we op Papillon zijn gedumpt. Op het parelwitte strand moet hij weer overgeven en voelt zich hondsberoerd.  Na het eiland kruipen we in een glasboot om het koraal te bekijken voor wie niet gaat snorkelen. Daarna een wetsuit aan en plonzen al snorkelend te water. Trudy heeft moeite met ademen dus zoekt het al gauw hogerop. Theek en ik gaan snorkelend langs het rif, waar grote schilpadden zich laten zien en even met ons meezwemmen, hun kop even boven water steken en verder gaan. Het is werkelijk adembenemend wat schoonheid, diversiteit en kleurenpracht betreft van koralen en vissen in alle vormen en creaties. Vanwege het afnemende tij moeten we helaas te snel vertrekken. Dirk heeft inmiddels een groengele kleur aangenomen als ware hij van koraal. Maar van een van de passagiers krijgt hij een wonderpil en komt gelukkig bij. Vlak voor onze thuishaven lopen we nog een paar keer vast en bereiken te nauwer nood de haven. Dirk krijgt via het internet van zijn dochter het advies in de T- Ford te gaan rijden, en alleen al de gedachte daaraan doet hem zienderogen opknappen. Al met al een zonderlinge vrijdag de dertiende.