Door Marijke en Trudy

Op weg naar Bayanhongor

We staan vroeg op want, als de stuurstang goed is willen we lekker wat kilometers rijden. Dat lukt en we schieten lekker op. We volgen de weg langs de elektriciteitspalen, waar vogels nestelen. Marijke vindt een kentekenplaat op een van de palen. Een makkelijke maar wel een hobbelige route. Ook voor de stuurstang!

Onze richting is de “piramideberg”. Wij moeten aan de andere kant van een rivier uitkomen. Er is een plek waar sommige trucks de rivier oversteken, door de rivier. Een man leidt ons naar die plek en ja hoor, daar moeten we dan doorheen. Dirk meet de diepte en de bodemgesteldheid van de rivier. Dirk en Nico koppelen de T-Ford achter de LandRover en daar gaan we. Gelukkig geen krokodillen.

Zondagochtend, geen croissantje maar wel een musje bij ons zonnige terras. Na het opbreken van het kampement, reden we weer verder. Het was een rit met mooie vergezichten. Op de steppen zagen we kuddes van paarden met veulens en rondom ons heen bergen. Dirk had een idee over het filmen. Ik klim het dak op van de landrover en film de T-Ford, die het dal in rijdt en verdwijnt in de verte. Op weg naar de asfaltweg ontmoeten we mooie nomaden. En dan op zoek naar de asfaltweg, die ons naar Bayanhongor zou brengen. Gevonden: Oko is blij!!! Trudy niet echt. Grote gaten en steile rechte lange bergen op en af en overstekende geiten. Wel door een onvoorstelbaar mooi landschap. Vlak voor de stad werden we verwelkomt op Mongoolse wijze met blauwe sjaal en een schaal met snoepjes. Daarna reden we in kolonne naar onze logeerplek op een rustig tempo, waar we een lunch aangeboden krijgen. Ons onderkomen bestond uit 2 gers.

’s Avonds kwam Tsedevsuren, de oprichtster van het project voor gehandicapte kinderen. Een hartelijk weerzien na veertien jaar. We vierden het met een glaasje wodka en mooie verhalen.