Door Ton en Tim
Na de uitschakeling van het Nederlands Elftal, hebben we een kort nachtje en gaan Dirk en Ton wandelend voor de laatste keer naar de werkplaats bij de wasserette in Dushanbe. Het ontluchten van de remleidingen is de laatste handeling, waarna de T-Ford langzaam de garagebox uitrolt. Het daaropvolgende testritje door de wijk wordt goed doorlopen en zijn we eindelijk klaar voor vertrek.
Het dik verdiende ijsje van de zeer toepasselijke ijssalon was hier zeker op zijn plaats.
We rijden langs de rivier en gaan direct het gebergte in naar een hoogte van 3.500m. Beneden op 1000m was het nog 35 graden, nu koelt het af naar nog geen 15 graden, terwijl het begint te regenen. We rijden door de Anzobtunnel, die 10km lang en aardedonker is en vrij smalle weghelften heeft.
We rijden een prachtige rit door het hooggebergte. Met besneeuwde toppen die wel tot 7000m en hoger reiken, lijkt dit wel een toeristische route uit het programma van Floortje Dessing.
Als we eenmaal weer afdalen en de grens passeren met Oezbekistan wordt het landschap saaier en lijkt er geen eind te komen aan een lange slecht berijdbare weg met bebouwing aan weerszijde van de weg. We naderen Samarkand een highlight aan de zijderoute. Door de toeristenpolitie worden we geëscorteerd naar een hotelletje vlak bij het Resistan Palace. Met de verlichting daarop in de avonduren wanen wij ons in het sprookje uit 1001 en een nacht.
De dagelijkse temperaturen stijgen inmiddels naar boven 40 graden en het aantal schaduwrijke plekken daalt zienderogen. Alle Oezbeken lopen op sandalen, maar de stevige zeer warme wandelschoenen die Trudy en Dirk dragen zijn nodig ter bescherming tegen de afgifte van de motorwarmte in de cabine. Als er dan een moment van afkoeling is, maakt Dirk daar met 2 voeten graag gebruik van.
Op 11 juli rijden we door de meest heilige stad van Centraal Azie en dat is Buchara. Het is niet toevallig dat op deze dag ook de verjaardag van Trudy kan worden gevierd.
Het is ook de dag dat de hoogste temperaturen worden gemeten, die dan boven de 41 graden uitkomen.
We zijn inmiddels in het westen van Oezbekistan gekomen. Het landschap is vlak, de wegen zijn matig, de mensen zijn hartelijk en vertonen qua uiterlijk veel gelijkenis met die van een mengeling tussen een Chinees, Mongool, Rus en een Turk. Heel fascinerend hier om te zien.
Het omgaan met de hitte blijft een struggling en we drinken per dag liters aan vocht weg. Zelfs een meloenenverkoper aan de kant van de weg dreigt het loodje te moeten gaan leggen en kan niet meer de energie vinden om enige commerciële activiteiten aan de dag te leggen.
We passeren de opgedroogde vlaktes van de voormalige Aral Sea, ontstaan nadat Stalin hier tijdens de WO2 een ambitieus landbouwprogramma opstartte. Deze liep echter uit op een van de grootste milieurampen van de 20e eeuw.
De weg hierdoor heen is vrijwel een net zo grote ramp. Sinds de Sovjet-Unie uit elkaar is gevallen, heeft men er geen onderhoud meer aan gedaan. Op de kaarten staat de route zelfs aangegeven als “road to hell “
Het pad dat je rijdt moet jezelf zoeken. Om de kuilen heen, door de berm en vaak ook door een naast de weg liggend zandpad. Soms haal je niet eens de 10km/h en duurt iedere af te leggen kilometer minuten aan tijd.
De T-Ford doet het overigens ook op dit gedeelte formidabel. Terwijl wij de ene na de andere lekke band gevallen naast de berm zien staan, tuffen wij wat dat betreft er probleemloos doorheen.
Het is vandaag 16 juli en wij als volgteam nemen afscheid van Trudy, Dirk, T-Ford en Landrover. Dirk heeft moeten besluiten om niet via de Kaspische Zee naar Bakoe Azerbeidjan te reizen. De grenzen met dit land zijn gesloten, waardoor er een omweg via Rusland naar Georgie gemaakt moet worden.
Tim en Ton reizen verder per trein naar Aktau en vandaar uit via Londen naar Amsterdam.
Wij hebben 2 onvergetelijk mooie weken beleefd in een omgeving die voor ons totaal onbekend was. Reizen met een T-Ford opent zoveel deuren dat je daardoor een prachtige inkijk krijgt op het leven van de mensen in Verweggistan. Het enthousiasme, de gulheid, de gastvrijheid en vaak ook de openheid waarmee mensen je begroeten is uniek. De prachtige balans die Trudy en Dirk met hun T-Ford uitstralen op de mensen doet de rest. Wij waanden ons regelmatig in een avontuur als in “de wereld rond in 80 dagen”
Het teamwork en de prestaties daarbij van Trudy en Dirk zijn niet te onderschatten. Op sommige momenten is het best zwaar, maar de positiviteit, de humor en gedrevenheid om met deze T-Ford de wereld rond te rijden, haalt het beste uit de driver, co-pilot en volgteams.
Trudy en Dirk, bedankt en heel veel plezier straks met kinderen en kleinkinderen op een reis, die straks als een welverdiende zegetocht zal gaan aanvoelen.
Ik heb weer genoten van de verhalen en foto’s, bedankt allemaal.