Verslag 27 juli
Door Dirk

Vanochtend zijn we op Schiphol aangekomen na een vlucht van ruim 21 uur van Brisbane, via Singapore naar Amsterdam.
We werden opgewacht door onze zoon Dirk-jan, dochters Rozemarijn en Willy en 4 van onze kleinkinderen.
Ze hadden een mooi spandoek gemaakt met Welkom Thuis erop.

Hiermee is een einde gekomen aan onze prachtige reis door Nieuw-Zeeland en Australië.
Veel gezien en heel veel lieve mensen ontmoet.
Bedankt hiervoor.

We hopen dat u genoten heeft van onze reisverslagen op de website en bedanken iedereen voor de leuke reacties op onze verhalen.

Dirk en Trudy

Verslag 18 juli
Door Thecla en Benno

Vandaag de laatste kilometers naar Brisbane! Dirk heeft een paar mooie landelijke routes uitgezocht zodat we zo min mogelijk grote wegen hoeven te rijden en opnieuw hebben we genoten van een nieuwe kant van het landschap van Australië. Wat is het groen in de Mary Valley en wat is het heuvelachtig en glooiend en zijn er prachtige bochten waardoor we ook veel motorrijders zien rijden. We genieten met volle teugen ook van deze laatste 235 kilometer van de in totaal afgelegde 6088 kilometer die we vanuit Darwin naar Brisbane hebben gereden. Laat in de middag bereiken we Morayfield waar Merve en Margareth ons gastvrij onthalen. Dirk en Trudy zijn hier ook begonnen 20.000 kilometer terug. We hebben het gehaald! Fantastisch!!!

Na het verrukkelijke avondeten maken we de vijf collecte bussen open en tellen we de opbrengst die onderweg is opgehaald. Een ruime 2000 Australische dollars is zo links en rechts gedoneerd voor S.O.S. kinderdorpen.. Fantastisch!

En ook Benno en ik hebben een fantastische tijd in dit grootse land gehad. Super gewoon!
Bedankt!

Morgen vliegen we naar huis nadat we eerst Benno’s neef, Jord Wiegering en zijn vriendin, die kortgeleden in Brisbaine zijn komen wonen gaan opzoeken. De tocht zit erop en is op alle fronten geslaagd!!

Dirk en Trudy blijven nog een week in Australië om de verscheping van de auto’s te regelen, waarna ook zij terug vliegen naar Nederland na een reis van ruim 6 maanden en 26.000 kilometers door Nieuw-Zeeland en Australië.

Verslag 17 juli
Door Thecla en Benno

Vandaag vertrekken we toch weer op tijd om zoveel mogelijk te kunnen ervaren van dit prachtige eiland. De bomen zijn hier enorm groot en dus al heel oud. Een zeer ongerepte natuur, waar je door de dichte begroeiing weinig beesten verder kunt spotten. Echt ongerept regenwoud en soms ook prachtige varens. We kunnen niet harder dan 10 a 15 kilometer per uur rijden vanwege het soms erbarmelijke uitgesleten pad tussen monsterlijke boomwortels in een tunnel van groen. Hier lopen we nog een keer vast met de trap van de Landrover tegen een hoge boomwortel. We maken prachtige filmopnamen. Dirk heeft de smaak te pakken zit voor op of bovenop de Landrover. We bereiken Lake Mackenzie (zoet water) wat wonderschoon en exotisch aandoet met parelwitte stranden in een wilde jungle, en waar Benno natuurlijk in gaat zwemmen. Daarna op naar de Eastern Beach om vervolgens 44 kilometer over het strand terug te rijden. De mannen nemen opnieuw een duik in de oceaan. We zien nog verschillende visarenden en als laatste toegift komen er nog twee dingo’s het strand op huppelen.
Om half vijf hebben we de pont terug naar het “vaste” land waar we de banden van de Landrover op spanning brengen voordat we weer naar de camping gaan.
Fantastisch dat we dit hebben kunnen zien!

Verslag 16 juli
Door Benno en Thecla

De T-Ford krijgt zijn extra groene camouflagekleed aan en mag op een speciaal parkeerplek blijven aan het vaste land van Australië. Wij regelen in het dorp de vehicle- en camping permit en pont ticket en kunnen dan met de pont over naar Fraser Island met zijn vieren in de Landrover.  Yeah! We rijden naar het Inskip Point maar zien eigenlijk niet waar de pont aanlegt. Geen bord, geen weg alleen een grote zandvlakte aan zee.

Maar de aanlegplaats van de pont is afhankelijk van het tij en daar dienen we ook rekening mee te houden. Een deel van de route is landinwaarts maar als het twee uur voor of na hoogtij kunnen we ook over het strand rijden. Vanaf het ferry zitten we gelijk vast in het zand. Eerst de bandenspanning verlagen. Dat werkt prima. Een prachtig parelwit zandstrand met geen spatje vervuiling of stenen of andere verstoring. Het is dan ook niet moeilijk te herkennen als er een schildpad of slang op het strand ligt. Dirk spot nog een walvis met de verrekijker en wij zien nog net zijn laatste  fontein van lucht en water omhoog spuiten voordat hij verdwijnt. De prachtige route landinwaarts gaat door lage vegetatie die langzaam over gaat naar jungle, prachtig maar soms erg rul zand en diepe geulen, gaten en grote wortels van bomen over de weg en het pad is niet breder dan een wagen. Bij een eerste tegenligger (na een uur) op de landinwaartse route glijden we in een bocht tegen een andere auto aan, die hierdoor behoorlijke schade oploopt. Hierdoor is er even stress, maar na uitwisseling van de gegevens van de verzekering gaan we weer verder. En belanden na een prachtige rit  door een bos van woudreuzen bij een afgeschermde kampplaats in het midden van het eiland, afgeschermd tegen de dingo’s die hier op Fraser  Island rondlopen (grootste zand eiland ter wereld). We slapen weer in met alle junglegeluiden op de achtergrond, en sterren die twinkelen tussen de boomkruinen.

Verslag 15 juli
Door Thecla en Benno

De hele camping loopt vanochtend uit, de collectebus wordt goed gevuld en onze buurvrouw, Louisa heeft er voor gezorgd dat er een interview op de radio komt met Dirk op het favoriete zondagochtend programma Macca in heel Australië voor wel 4,5 minuten. Thanx!
Daarna rijden we voorzichtig richting Rainbow Beach. De jongens weer alert in de T-Ford en voelen regelmatig de temperatuur van het differentieel . Vele heuvels en zelfs scherpe hellingen moeten er worden genomen, maar alles blijft buiten tweemaal knappende geluiden, oké.
Ook wordt alleen de hoge gearing nog gebruikt. De Rainbow Beach heeft prachtige pastel kleuren waar we met de Landrover langs rijden over het strand.
Daarna zoeken we een campsite  aan zee op. Prachtige stek met opnieuw een kleurrijke zonsondergang. We spreken andere campinggasten die ons veel info geven over hoe en wat ten aanzien van Fraser Island. Morgen gaan we kijken of we er werkelijk heen kunnen.

Verslag 14 juli
Door Benno en Thecla

Vertrek uit 1770. Dirk is blij dat hij weer vaste grond onder zijn voeten heeft en zijn T-Ford kan sturen richting Bundaburg. Echter tien kilometer voor dit stadje komt er een opeens een vreemd geluid van de T-Ford. Dirk en Trudy vertrouwen het niet! Benno en Dirk bekijken de gang van de achteras en die lijkt niet geheel gesmeerd te lopen. Oei. De mannen verversen opnieuw de olie van het differentieel en zien tot hun grote schrik opnieuw enorme aanwas van vloeibaar goud in de olie. Dit moet waarschijnlijk weer het bronzen  axiaal lager zijn.  Wat te doen? (vorige keer in Borroloola kon er ook nog doorgereden worden met het vloeibaar goud in het differentieel…Overleg…

De mannen kruipen samen in de auto , de ladys in de Landrover en met aangepaste snelheid wordt er toch doorgereden (60 km/per uur) naar Woodgate Beach. De mannen zetten de T- Ford in het licht om er vooral voor te zorgen dat de tocht verder kan gaan.

Op de camping ontmoeten we een heleboel enthousiaste kampeerders. Ze vinden het geweldig wat we doen met deze tour!

Verslag 13 juli
Door Thecla en Benno

We zijn niet bijgelovig, maar onbewust komt het toch naar boven, de vraag: “wat zal deze dag brengen?”

Wanneer we aankomen op de steiger heeft de kapitein van ons schip merkbaar problemen met zijn knecht, wat de betaling betreft. Hoewel we 7.15u  zouden vertrekken, staan we 8.30 u nog op de steiger. Vier boekingen zijn vreemd genoeg opgelost in het duister, dus vertrekken we met 16 passagiers. Het belooft een heldere, windstille dag te worden, met genoeg ruimte op een boot met veertig plaatsen. Vijftig meter na de afvaart komt de boot pruttelend tot stilstand. Er wordt gestart, maar de motor slaat niet aan. Na verwoede pogingen drijven we op het inkomende tij weg. Er wordt geschreeuwd en niet veel later gaan we voor anker. In het ruim is het angstvallig stil. Weer wordt er gestart, maar de motor geeft no op request. Thecla kijkt mij aan. Mijn handen jeuken, en niet veel later verdwijn ik met een van de bootsmannen in het motorruim, waar een duizend PK M.A.N. motor zich laat zien. Ik zoek de ontluchtingspomp op die geen druk geeft, zelfs na ontluchten geen druk. Dan komen we er achter dat er vreemd genoeg een kraan niet geheel open staat. Ik ontlucht het systeem en hop; de motor loopt weer en we gaan weer verder. De vijfkoppige delegatie van de boot spreekt hun dank uit en vol power brullen we naar het eiland.  Dirk kijkt wat grauwig uit zijn ogen en niet veel later golven er vreemde etensresten uit zijn mond. Doodziek ligt hij zich ten gronde. Tussen de riffen bereiken we het eiland waar we worden rondgeleid en uitleg krijgen over de vegetatie, het rif, de dieren die er leven en wat al niet meer. Dirk loopt achter de groep aan alsof we op Papillon zijn gedumpt. Op het parelwitte strand moet hij weer overgeven en voelt zich hondsberoerd.  Na het eiland kruipen we in een glasboot om het koraal te bekijken voor wie niet gaat snorkelen. Daarna een wetsuit aan en plonzen al snorkelend te water. Trudy heeft moeite met ademen dus zoekt het al gauw hogerop. Theek en ik gaan snorkelend langs het rif, waar grote schilpadden zich laten zien en even met ons meezwemmen, hun kop even boven water steken en verder gaan. Het is werkelijk adembenemend wat schoonheid, diversiteit en kleurenpracht betreft van koralen en vissen in alle vormen en creaties. Vanwege het afnemende tij moeten we helaas te snel vertrekken. Dirk heeft inmiddels een groengele kleur aangenomen als ware hij van koraal. Maar van een van de passagiers krijgt hij een wonderpil en komt gelukkig bij. Vlak voor onze thuishaven lopen we nog een paar keer vast en bereiken te nauwer nood de haven. Dirk krijgt via het internet van zijn dochter het advies in de T- Ford te gaan rijden, en alleen al de gedachte daaraan doet hem zienderogen opknappen. Al met al een zonderlinge vrijdag de dertiende.  

Verslag 12 juli
Door Thecla en Benno

Iedere keer is het weer een lust om in het nergens wakker te worden met alleen maar natuurgeluiden om je heen. De nachtelijke dauw heeft alles wel drijfnat gemaakt, waar je met iedere draai op je zij of rug even door moest komen.
We nemen afscheid van mounth Alma en ons mooie kampeerplekje.
We gaan over een goede asfaltweg door een golvend landschap met links en rechts uitgestrekt graasland. Door de ongewone regens ziet alles er fris en fruitig uit en ademt een Hollands landelijke sfeer uit. We hebben het plan opgepakt om bij het kustplaatsje Seventien Sevety  een boot te nemen naar het eilandje Musgrave midden in the Great Barier Reef, op anderhalf uur varen van uit de kust, om daar te gaan snorkelen.

Het kantoor is snel gevonden en geregeld. De boot is maar half volgeboekt, dus plaats zat. De bootmonteur zegt morgen wel op de T- Ford te willen passen Dan op zoek naar een camping, maar alles zit vol. Zelfs al laat ik mijn nep tatoe zien en Dirk zijn spierballen, ze geven geen kick. Dan gooien we het over een andere boeg en trekken onze meest slonzige kleren aan en laten de afgeleefde T- Ford zien, dit werpt vruchten af bij Kapitein Cook camp.  We slaan ons kampement op en lopen nog even door de jungle naar het strand, waar niemand te bekennen is. Eten en slapen. Ik las nog een bord met “oppassen voor vallende takken, en inderdaad hoor ik s’nachts met veel gekraak een tak naar beneden komen, gelukkig geen kokosnoot die boven ons zwaait in de wind van zich laat horen.   

Verslag 10 juli
Door Benno en Thecla

Vannacht was het iets warmer; wel 5 graden. We hebben al vroeg belangstellenden voor de T-Ford. Een van de gasten heeft lang op Fraser island gewerkt en vertelt dat het tegenwoordig en met name in de schoolvakanties erg druk is met toeristen. Fraser Island is de moeite waard maar niet om te snorkelen. Hij weet vlakbij zijn thuisadres waarschijnlijk nog een mogelijkheid. Seventien Seventy. Die schrijven we op!

We gaan verder en niet veel later wordt ons pad gekruist door een stekelvarken (bad signs?!) Even verder zien we 4 emoes in het veld en 3 khoribusters. Leuk! Want de laatste dagen rijden we toch veel kilometers op een dag. In de middag neem ik het stuur over en even later horen we flink lawaai bij de rechterachterband van de Landrover. We sturen gelijk de berm in, en zien dat het canvas van de band aan gort is. Ben overweegt de druk in de band te verlagen, maar nog geen minuut later is het knal! Eerst wachten we op Dirk en Trudy, maar beginnen met de reserveband te demonteren en het verwijderen van het wiel met een baco omdat we de wielmoer sleutel niet kunnen vinden.

Als we die eenmaal hebben is de klus zo geklaard. Niet veel later stoppen we om opnieuw ons kampement voor de nacht op te slaan en zodat de mannen tevens kunnen inspecteren wat er aan de hand is met de T Ford, omdat deze steeds naar links trek met remmen. Nadat het wiel en trommel is verwijderd blijkt dat de remvoering baggervet is. We maken alles schoon en kitten de naaf af met siliconenpakking. Net voor donker zit alles in elkaar. Dan nog even het differentieelolie verversen. Dit ziet er redelijk goed uit. (geen brons meer aanwezig)

Alles lijkt weer zijn verzorging gehad te hebben zodat we rustig kunnen gaan slapen, de sterren knipogen ons in slaap.