Verslag 9 juli
Thecla en Benno

Het was wederom een koude nacht en de sterren leken dichterbij te staan dan ooit. Na het ontbijt vertrekken we, maar Dirk ziet in het hoge gras een termietenheuvel over het hoofd waardoor een reactiestang van de achteras verbogen is. Na enig geknutsel en onze excuses aan de termieten, hebben we deze weer recht en op spanning. Op naar Belyando crossing, Mount Coloon, en door naar Elphinstone. Hierna gaan we van het asfalt af de gravel op, maar de route bied weinig spectaculairs. Trudy ziet weer een stekelvarken en even later zien we groepje kangoeroe’s.
Nadat we verschillende heuvels hebben doorkruist dalen we af naar een meer bij Elphinstone.
Hier zien we duizenden vogels, waaronder zwarte zwanen, meerkoeten, aalscholvers, slobeenden, reigers enzovoorts. Een waar spektakel.  Hier slaan we ons kamp op na een dag van 340 kilometer. Petje af voor de T-Ford.   

Verslag 8 juli
Door Benno en Thecla

We hebben overnacht bij het Oasis roadhouse.  Naast ons staat een oude boom, zonder innig leven, maar met een ongewoon gastvrij onthaal landen er de mooiste vogels. We vervolgen onze weg; 262 kilometer asfalt. De wegen zijn hypnotiserend lang, de begroeiing buitengewoon homogeen, zodat je regelmatig je hoofd schud en afvraagt ”heb ik hier al niet gereden, of staan we nog steeds stil?” Je kijkt op je snelheidsmeter, die gewoon 70 aangeeft, je tankmeter is ook echter gezakt. Ook zijn er nauwelijks beesten te zien. Bij onze koffiestop op een van de bushlanderijen komt ons een oude cowboy op een paard tegemoet en hebben een geanimeerd gesprek. Hij verteld ook af en toe in een stad te komen, maar alleen om inkopen te doen en is zo snel mogelijk terug in de wildernis van de bush. Iets wat we kunnen beamen. In Charters Towers komen we begin van de middag en willen daar boodschappen doen, maar de stad lijkt verlaten. Er is een grote winkel open, waar we onze inkopen kunnen doen. De boys staan buiten en hebben regelmatig aanspraak, zelfs de plaatselijke superslager maakt een praatje en geeft de jongens even later een pond vers gesneden fricandeau cadeau. We rijden nog een stuk verder en stoppen 30 kilometer voor Belyando crossing. Slaan de bush in en stuiten op een groep van ruim dertig kangoeroes. Met een beetje morren krijgen we plaats in hun territorium.   Helaas zijn hier wel wat stekels bij de grond, zodat je niet met teenslippers kunt lopen. Echter slapen is weer prima op deze plek. Een magistrale sterrenhemel gunt ons echter weinig rust!! De boer komt nog even langs om te vertellen dat we geen vuur mogen maken, en ons afval moeten meenemen.

Verslag 7 juli
Door Benno en Thecla

Nadat we het asfalt bij Mount Garnet hebben bereikt, nemen we het asfalt naar Undarra Volcanic park om enige lavatubes te bezoeken. Hier arriveren we laat in de ochtend en kunnen nog een tour boeken.

We lunchen even en dan gaan we op pad. De ranger geeft een indrukwekkende uitleg over de vorming van deze kilometerslange ondergrondse tunnels, ontstaan met vulkaanuitbarstingen.  Helaas is de langste van 126 kilometer niet meer intact, maar zijn er een aantal instortingen geweest. De instortingen kun je herkennen in het landschap door kleine plukjes van regenwoud die her en der in het landschap, tussen de gewone vegetatie zijn ontstaan.

Tegen het donker belanden we bij een roadjunction op het achtererf van het roadhouse. Hier bulkt het van de vogels die zich nog een laatste kreet voor slapen gaan laten gelden.

Verslag 6 juli
Door Benno en Thecla

We hebben een heerlijke overnachting gehad bij Ellis Beach, ondanks dat het er zo druk was.

Dus besluiten we bij Smithfield weer het binnenland in te gaan, op naar Atherton. De bergen lonken ons tegemoet. Onderweg zien we vele boomvarens, een beeld van miljoenen jaren terug alsof de dino’s zo om het hoekje komen kijken. We komen weer langs allerlei plantages van koffie, mango en banaan. De weg is superdruk met veel vakantieverkeer, maar ook veel vrachtverkeer en roadtrains. Daarom hebben we een pracht route binnendoor uitgezocht met dirt road, die bijna verlaten is. Via Herberton, Irvingbank gaan we naar Mount Garnet. Al vaker hebben we magnetrons langs de weg zien staan bij een huis, niet veel later wordt ons duidelijk dat de oude magnetrons als slangenvrije brievenbussen worden gebruikt. In Irvingbank komen we nog bij een museale opstelling van allerlei gereedschappen voor machines o.a. ook voor mijnwerkerswerk. Een paar oude techneuten laten kranen, pompen, en allerlei stationaire motoren draaien. Prachtig!! Daarnaast hebben allerlei opgegraven stenen, muziekinstrumenten ten toon gesteld, en wat al niet meer.  De enthousiaste mannen laten ons glunderend hun verzameling zien en genieten van de aanblik van een T- Ford in hun dorp. Dan belanden we op een hele mooie berg achtige weg met prachtige uitzichten, meertjes en bochten. We komen niemand tegen. Net voordat we Mount Garnet bereiken besluiten we aan een meertje ons kampement op te maken. Een only the lonely pelikaan houdt de wacht in het meer. Ben en ik slapen weer onder de sterren in de struiken, waar het erg onrustig is met ritsels en geplons in het water.

Verslag 5 juli
Door Benno en Thecla

We hebben bij DainTree village geslapen op de camping en besluiten ‘s ochtends met een boottour mee te gaan om mogelijk krokodillen te kunnen zien vanaf de boot. Dirk kijkt liever de T-Ford na, na de Bloomfield track, die oké blijkt te zijn. Tijdens deze tocht zien we verschillende krokodillen, ijsvogel en soorten aalscholvers en horen we veel wetenswaardigheden. Krokodillen vergelijken ze met zonnecollectoren, ze hebben de zon nodig voor hun energie. De weelderige begroeiing van het regenwoud vanaf het water is buitengewoon imponerend. De rivier is breed en groot en we zien ook veel wortels van mangrovebossen, aangezien het dicht bij zee ligt, en dus voor enig zoutwater zorgt.

Daarna rijden we naar de kust, waar veel meer verkeer is, maar ook weer stukken van regenwoud staan die behoren tot UNESCO worldheritage. Regelmatig krijgen we vanaf de weg prachtig uitzicht op parelwitte palmstranden, met in de rug het regenwoud. We besluiten toch een nacht aan het strand te gaan kamperen en wel op Ellis Beach, waar we op het strand een prachtige plek creëren onder de palmbomen. S ávonds krijgen we bezoek van een gestreepte vogel die op stelten lijkt te lopen en het geluid maakt alsof er iemand vermoord wordt. De Australiërs merken op dat deze vogels iedere avond deze plek aan doen. En met deze geruststellende gedachte gaan we slapen.

Verslag 4 juli
Door Benno en Thecla

Wakker worden in een regenwoud is altijd een verrukking; aangezien het overgrote deel van het dierenrijk roept om aandacht, of meer; schreeuwt om aandacht. En dat zullen ze krijgen. Stilte in woestijnen kan overweldigend zijn, maar de symfonie van het regenwoud geeft je een beleving van de uitbundigheid van het leven zelf die zijn weerga niet kent.

We vertrekken dan ook vroeg en hebben tegen alle wetten en adviezen in toch gekozen voor de Bloomfield –track. Een route door het regenwoud die alleen toegankelijk is voor vierwieldrive auto’s. Daarnaast vingen we het bericht op dat een van de rivieren veel te hoog staat vanwege de overvloedige regens, zodat zelf alle terreinwagens er niet door kunnen. “We zien wel” zegt Dirk, en ik ben het roerend met hem eens. Het avontuur lonkt!!

In het begin klimt de T- Ford moeiteloos door de tunnel van groen. Het pad is redelijk te doen, maar al gauw komen we een bord tegen met hierop 22% stijging. Het is even slikken maar wonderwel knort de Model T er tegenop. De Landrover lijkt er meer moeite mee te hebben, maar in de low range gaat het goed. De triomf wordt gevierd met een door Trudy gezet bakkie koffie. Hierna dalen en stijgen we weer met korte bochten, het is gang houden.

Dan komen we een bord met 27 % tegen, we kijken elkaar aan, maar zonder veel woorden zetten we door, we zien wel. Maar ook hier buffelt de T- Ford er rochelend, met slippende banden tegenop. Caramba!! De tandwielen kraken, maar krijgen bovengekomen even rust om af te koelen. Dit geeft ons gelijk de gelegenheid om de schoonheid van al het groen van woudreuzen, boomvarens, lianen, wurgvijgen en vele vogels te aanschouwen. Onderweg wordt ons pad gekruist door een Cassuari, een anderhalve meter hoge loopvogel uit het Dinosaurussen tijdperk. Prachtig!!

Het geeft ons gelijk het gevoel in een enorme oerkuil te zitten aangezien we nu een bord tegenkomen met 32% stijging. Weer kruisen onze blikken elkaar met enige zorg. Er zit maar een mogelijkheid op: GANG IS ALLES!! RECHT ZO DIE GAAT!!En oh wonder!! De T- Ford haalt dit slippend en schuren, ploffend en knorrend. Dirk had het gevoel in de versnellingsbak te zitten, zo hoorbaar waren de tandwielen, maar we zijn boven.

Na een volgende afdaling wacht ons een de beruchte rivier die zijn weg slingerend door het regenwoud heeft gebaand. Eerst de Landrover, die klotsend en rochelend de overzijde bereikt. Dan de T- Ford, en oh wonder! Het lijkt hem goed te doen, hij red het en na nog veel stijgen en dalen bereiken we Cape Tribulation. Hier reikt de jungle tot aan zee. Voordat we het strand oplopen scannen we het op zoutwaterkrokodillen, maar alles lijkt veilig. Niet veel later vinden we een kampplaats en gaan met een glorieuze zonsondergang slapen.      

Verslag 3 juli
Door Benno en Thecla

Opnieuw check van de olie van de achteras na 1000 woeste kilometers.
Op de camping spotten we Kookaburra (een vogel die niet lacht maar blaft)

Naast ons staat een kolossale truckcamper met alle toeters en bellen. Iedereen vraagt om een fotosessie met de T- Ford naast deze camper.

Een heuvel- en bergachtig landschap erg groen en samen met de wolken aan de hemel geeft het een pracht zicht. Hier hebben we weer een prachtige ervaring als we bij tankstation onze tanken vol tanken. Mensen zijn erg enthousiast over de T-Ford en zijn missie , zo krijgen we de hele fooienpot voor S.O.S. kinderdorpen, twee handen vol! Bij het Palmer roadhouse wordt nog kort een radio interview afgenomen. De eerste druppels vallen ook aan onze kant maar gelukkig niet voor lang. We zitten inmiddels in het regenwoud.
We nemen afslag naar Ashton, waar we na niet al te lange tijd een zijweg in de bush nemen, die uitmond aan een rivier, midden in het regenwoud, waar we een prachtige campplek creëren in de droge bedding.
Dirk en Benno duiken voor het eten nog even in de rivier, nadat er geen krokssporen zijn te zien. 

Met een kampvuur en een provisorisch zeiltje tussen de Landrover en T-Ford kunnen we opnieuw een heerlijk bedje maken. In de nacht regent het flink, en Ben beland al draaiend in zijn slaap onder de T-Ford, hier ligt hij droog van water, maar met een vette kuif van de olie. 

Verslag 2 juli
Door Benno en Thecla

Voordat we vertrekken gaan we op bezoek bij Tom Prior in Chillagoe met zijn uitvoerige Ford verzameling en bijbehorende attributen. Hij heeft zelfs originele handwerkboeken van de T- Ford. Verwondering alom, dat in zo’n klein plaatsje Tom zo veel heeft weten te verzamelen.

Op naar Mareeba bijna asfalt maar eerst nog een paar keer stof happen. Dan komen we opeens langs rietsuiker-, bananen- , mango- en sinasappelplantages wat een heel andere uitstraling op het landschap geeft. Langzaam raakt het meer bewolkt.

We horen dat mensen gevlucht zijn van de kust vanwege de ongewone, uitbundige regenval aan de kust, maar ook dat bepaalde wegen zijn afgesloten.

Wij gaan Noordelijk richting Cooktown. De Dividing range lijkt de regen voor ons tegen te houden. Er is veel verkeer op de weg; wat echt wel wennen is na alle rust op de dirtroads!

Mt.Carabine belanden we op camping waar ze foto’s  van veel voorkomende vogels in de camping office hebben hangen. Benno kan dezelfde avond ook prachtige plaatjes schieten van o.a. twee uiltjes die boven ons in de boom een uiltje knappen, en gaat hierna nog even de bush in om wat andere dieren te spotten.

Verslag 1 juli
Door Benno en Thecla

Door het gekakel van een groep foeragerende parelhoenders ontwaken we. We hebben het plan opgevat om in dit gebied wat grotten te bezoeken, waar Chillagoe om bekend blijkt te zijn. Sinds1981is men bij toeval op een paar grotten gestuit, wat zich heeft uitgebreid tot een kleine 600 stuks. Een wereld onder het onze. 

De vele mijnwerkers zochten in deze grotten beschutting tegen de hitte. Voor de aboriginals waren deze grotten bekend terrein, maar vanwege de kwade geesten die er in huisden, een no go area.

Als eerste bezochten we met zijn vieren de Trezkin cave, maar de gids die ons zou rondleiden  was vreemd genoeg al vertrokken.  Het bleek dat wij nog in de tijd van de Northern Territory zaten, in plaats van Queensland time, een half uur later. Het mocht de pret niet drukken.

Met de wetenschap van de merkwaardige rotsen aan de buitenzijde, kreeg je het gevoel in de grot, rond te waren in de kerkers van een middeleeuws kasteel of kathedraal, waar gedrochten het interieur  naar hun evenbeeld maakten. Al met al een indrukwekkend geheel. Hierna liepen we door naar the balancing rock, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de omgeving.

Dirk en Trudy besloten het dorpje wat verder te verkennen terwijl Thecla en ik doorliepen naar de 3,5 kilometer verder gelegen Royal arch cave, waar we een lamp meekregen van een ranger die ons tevens door dit kolossale doolhof wegwijs maakte. Buitengewoon fascinerend!

Verslag 30 juni
Door Benno en Thecla

Na de rituele ochtendcheck door Dirk van de T-Ford rijden we veel en zien in verhouding weinig beesten. Wel veel soorten vogels die we kunnen vastleggen.

De omgeving verandert langzaam maar zeker naar droger gebied met aan het einde van de dag merkwaardige, donker spitse rotsen rond Chillagoe. Naast het vele stofhappen zien we nog een arend snoepen aan een dode Walibee. Voor het eerst in de reis dienen zich donkere wolken aan. En in lichte motregen komen we dan aan bij het roadhouse van Chillagoe, een voormalig mijndorpje, dat later is overgegaan naar het delven van marmer. Hier kamperen we onder een afdak, dat in de nacht zijn dienst bewijst wanneer het begint te regenen.