Report 9 & 10 October By Dirk 9 October arrival Wouter in El Calafate Today Wouter Koetsier arrives at 12.15 PM at the airport in El Calafate. Wouter will accompany us for the next 6 weeks to Sao Paulo in Brazil. 9 oktober aankomst Wouter in El Calafate Vandaag komt Wouter Koetsier om 12.15 uur in El Calafate aan en Dirk haalt hem op van het vliegveld. Wouter komt voor de aankomende 6 weken het support team versterken tot het eindstation van onze Zuid-Amerika reis in Sao Paulo. 
10 October: departure Arnaud and arrival Liza and Trudy Last night at 2.15 AM Arnaud went back to Holland from the airport of El Calafate. After 3 weeks travelling through Chile and Argentina he goes back to his wife Rozemarijn and sun Floris. Today Liza Mulder and Trudy arrive in El Calafate after a trip of 30 hours from Holland. 10 oktober; vertrek Arnaud en aankomst Liza en Trudy Vannacht om 2.15 uur is Arnaud vanaf het vliegveld El Calafate vertrokken voor de terugreis naar Nederland. Na 3 weken Chili en Argentinië gaat hij weer terug naar Rozemarijn en Floris in Edam. Vandaag komen Liza Mulder en Trudy na een reis van 30 uur, om 16.15 uur in El Calafate aan en Wouter en Dirk halen de dames op van het vliegveld. Trudy en Liza zagen vanuit de lucht de LandRover al op het parkeerterrein staan. 
In the morning Wouter and Dirk worked at the Model T. After thousands of miles rough roads in South America the Ford needs a new front spring and new shock absorbers. In de ochtend is er ook nog gesleuteld aan de T-Ford. Door de duizenden kilometers slechte wegen in Zuid-Amerika was het pakket voorveerbladen totaal doorgezakt en was de fut uit de schokdempers. Een mooie klus waardoor Wouter meteen in de sleutel modus kwam. Met een vers voorveren pakket en twee nieuwe schokdempers staat de Ford weer stevig op zijn voorpoten. 
Also replaced the king bolds for new ones after 10.000 miles along the South America roads. Ook meteen de fusee pennen maar vervangen na 15.000 km. Zuid-Amerika wegen. 
So we fresh continue the last part of our tour through South America. Zo kunnen we weer fris op pad richting Ushuaia.
Report 9 & 10 October
Report 8 October
Report 8 October By Dirk Rustdag El Calafate Vandaag hebben we een rustdag in El Calafate. Angela en Marjolein gaan shoppen en Arnaud en Dirk gaan de gletsje Perito Moreno bezoeken, die 80 km. van El Calafata ligt. Deze gletsjer heeft een oppervlakte van 256 vierkante kilometer en is 30 km. lang. De blauwe kleuren van het ijs zijn prachtig en de ijsmuur waar je tegenop kijkt is 50 tot 70 meter hoog. De gletsjer verplaatst zich langzaam naar het meer waardoor er af en toe stukken afbreken en met veel geweld in het water vallen. Een adembenemend stukje natuur. A day of rest in El Calafate Today we have a day of rest in El Calafate. Angela and Marjolein go shopping and Arnaud and Dirk are going to visit the glacier of Perito Moreno, 50 miles from El Calafate. This glacier is 256 square kilometres and has a length of 30 km. The blue colours of the ice are beautiful and the ice wall is 150 to 210 feet high. The glacier is moving very slowly into the lake so sometimes big pieces of ice fall down in the lake. It is amazing and beautiful. 
Report 7 October
Report 7 October By Dirk La Siberia-El Calafate 282 km. Na een karig ontbijt met veel ingrediënten uit onze eigen voorraad (de hotel eigenaar had niet veel in voorraad) vertrekken we voor onze tocht naar El Calafate. Daar willen we vandaag aankomen. After a continental breakfast with a lot of stuff from our own stock we depart for our trip to El Calafate were we want to arrive today. 
Bij inspectie van de T-Ford voor het vertrek blijkt de rechter steunbalk van de vooras aan de voorkant gebroken te zijn. Dirk besluit deze te spalken met een spanband en kijken of we zo rijdend in El Calafata kunnen komen. De weg is slecht en na 10 km. gereden te hebben controleert Dirk de as en deze zit nog op zijn plek dus doorrijden maar. De weg wordt alleen maar slechter en na 40 km. horen Dirk en Arnaud een paar klappen onder de T-Ford. Wat blijkt; de hele steunbalk is verdwenen; afgebroken en verloren onderweg. Arnaud en Dirk gaan met de LandRover terug om de balk te zoeken en na 20 km. rijden vinden ze deze, liggend midden op de weg. After inspection of the Model T Dirk noticed that the right side of the wishbone of the front axle was broken. He decided to lash the front axle to the rear side of the car. The road is very bad again and after 6 miles Dirk inspected the axle and it looks good. After 25 miles Arnaud and Dirk hear a hard knock under the car and after inspection they see that the wishbone is completely gone; broken and lost. Arnaud and Dirk go back with the Land Rover to look for the lost part and after 12 miles they find it on the middle of the road. Gelukkig komen er een paar mensen van het bedrijf langs dat bezig is met de aanleg van de weg en bieden aan om in hun werkplaats de stang te repareren. Deze werkplaats is vlakbij, dus dat is mazzel hebben. Ook hier worden we weer geweldig geholpen en na een uur rijden we weer. Fortunately we are near a workshop of the construction company of the and they invite us to repair the car at their workshop. Again they helped us very good, we are lucky again, and after one hour of repairing we can continue our trip to El Calafate. 
Op naar El Calafate waar we rond 5 uur in de middag aankomen. 
We zoeken een leuke Cabaňa op waar we de aankomende dagen kunnen vertoeven om Trudy en het nieuwe team te verwelkomen. We arrive in El Calafate around 5 PM. were we take a nice Cabaňa to stay for a couple of days were we can wait for Trudy and our new support crew Liza and Wouter.
Verslag 5 oktober
Report 5 October
By Dirk
Paso Roballos-Bajo Caracoles 101 km.
After a good night at our camp near the farm we leave for the last 300 miles to El Calefate. We guess that we will be there in two days to pick up Trudy and our new team Wouter and Liza.
We first have to drive 50 miles of road before we come to route 40, which is asphalt road.
Arnaud and Dirk
We find a broken egg on the road, probably fall out of the air before the bird could fly.
egg
After 6 miles Dirk heard a knocking noise under the Model T.
The wishbone of the front axle is broken.
broken
We have to tow the Model T behind the Land Rover to a place were we can weld it.
After 40 miles of road we arrive at route 40 and indeed, after 2 weeks of gravel and of road we have asphalt again.
asphalt
We continue to the small village Bajo Caracoles and hope to repair the Model T there.
There is no opportunity to weld the broken axle but we can sleep in the local hotel.
The first place were we can weld is in the village of Gobernador Gregores, 140 miles from here. We decide to sleep in Bajo Caracoles and to continue our trip tomorrow to Gregores.
Verslag 5 oktober
Door Dirk
Paso Roballos-Bajo Caracoles 101 km.
We hebben heerlijk geslapen in ons kampement bij de boerderij.
We vertrekken om de laatste ruim 500 km. naar El Calefate af te leggen. We verwachten hier twee dagen over te doen. Daar zullen we Trudy en ons nieuwe team Wouter en Liza ophalen.
We moeten nog 80 km. onverharde weg rijden om daarna op route 40 te komen, die volgens de kaart geasfalteerd is.
Arnaud and Dirk
Onderweg zien we een gebroken struisvogel ei liggen. Waarschijnlijk uit de lucht gevallen voordat de vogel kon vliegen.
egg
Na 10 km. hoort Dirk een zwaar tikkend geluid onder de T-Ford vandaan komen.
Eén van de twee steunbalken van de vooras is gebroken.
broken
Doorrijden op eigen kracht kan niet, dus gaat de Ford achter de LandRover.
Na 70 km. onverharde weg komen we bij route 40 aan; en inderdaad na bijna 2 weken geen asfalt weg gehad te hebben, komen we nu weer op een geasfalteerde weg aan.
Ook lekker, zeker met de Ford achter de LandRover.
asphalt
We rijden door tot het plaatsje Bajo Caracoles in de hoop daar de Ford te kunnen lassen.
Slapen kan hier wel in het lokale hotel, maar lassen kan hier niet.
Daarvoor moeten we nog 220 km. doorrijden naar het plaatsje Gobernador Gregores.
We besluiten in Bajo Caracoles te overnachten en morgen verder te rijden naar Gregores.
Verslag 4 oktober
Verslag 4 oktober
Door Dirk
Cochrane-Paso Roballos 136 km.
Vandaag willen we de grens van Chili met Argentinië over via de Paso Roballos.
De eerste 30 km gaan nog over de Carretera Austral voordat we de bergen ingaan om naar de grensovergang te rijden.
Weer een prachtige route met onder andere flamingo’s en condors.
to the border 1
to the border 2
Condors
Flamingo’s
Het is een grensovergang die alleen 6 maanden in de zomerperiode open is. De grens beambten zijn blij dat we langskomen; hebben ze weer wat te doen, want er komen gemiddeld 5 passanten per week langs.
Er is daar geen internet, dus alles wordt met de hand ingevuld. Dit zijn de mooiste
grensposten.
the border
welcome in Argentina
Na de grensovergang nemen we de verkeerde afslag en komen op een weg die eigenlijk gesloten is vanwege de sneeuw. Een groot bord geeft hiervoor ook een waarschuwing, maar Arnaud en Dirk denken dat ze vergeten zijn het bord weg te halen na de winter.
Dat hebben we geweten. De weg wordt steeds slechter en na ongeveer 15 km. zitten beide auto’s tot de assen in de prut en is de weg verder met een dikke laag sneeuw bedekt.
the wrong road 1
the wrong road 2
the wrong road 3
We gaan terug en komen rond 7 uur in de avond aan bij een boerderij waar we ons kampement opslaan.
our camp
Verslag 2 & 3 oktober
Verslag 2 en 3 oktober
Door Marjolein en Angela
Villa O’Higgins – Villa O’Higgins – Cochrane
Na een riante nachtrust en 20 cm. dik dekbed gaan we informeren of we over de pas kunnen. Helaas, de dorpsbewoners doen er alles aan om een grensovergang naar Argentini ë maken en de brug die nu wordt gebouwd is nog niet klaar. Je kunt alleen lopend de pas over naar de grens. Dat betekent dat we weer 3,5 uur over het geitepad terug moeten naar de pont en dan nog 129 km. onverhard terug naar Cochrane.
Het kwam goed uit want Dirk moest sleutelen aan Watson, terwijl wij de verslagen bijwerken.
Dirk working at Watson
We gaan het dorpje in en inderdaad hangt er een mystieke sfeer. We zouden er best nog een tijdje kunnen blijven. Door een toegangspoort kom je in het dorp.
Villa O’Higgins
Villa O’Higgins 1
Marjolein with a glass of wine
Ook blijkt dat we nog steeds het eind van de Carretera Austral niet hebben gehaald. We moeten nog 7 km rijden naar Lago O’Higgins.
De volgende dag weer vroeg op want de pont van 13.00 uur moet gehaald worden. Eerst naar het meer waar Marjolein en Angela hun stenen, meegenomen aan het begin van de Carretera Austral, symbolisch achterlaten aan het einde van deze weg en een wens doen.
Marjolein and Angela putting their rock as a symbol at the end of the Carretera Austral
Het was een prachtige ochtend aan het meer met heel mooi licht wat weer mooie plaatjes opleverde. Nog even wat plaatjes schieten bij het bord waar de Carretera eindigt.
End of Carretera Austral at Lago O’Higgins 2
End of Carretera Austral 2
Lago O’Higgins early in the morning
O’Higgins
Op de boot lekker buiten gezeten bij een temperatuurtje van 20 graden en daarna weer op weg naar Cochrane.
Bye bye O’Higgins
at the ferry
view
Horses on the road
always following Watson
mirror in the lake
Watson gaat unplugged en de temperatuur loopt op naar 25 graden!
Watson goes unplugged
Het is een lange dag van 12 uur voor we in Cochrane aankomen.
Verslag 1 oktober
Verslag 1 oktober
Door Marjolein en Angela
Cochrane – Villa O’Higgins
Vandaag om 06.00 op omdat we een lange rit voor de boeg hebben en niet weten hoe goed de weg is. De hostes is nog niet op maar er ligt wat klaar waar we een ontbijtje mee kunnen maken. Buiten is het steenkoud en wederom rijp. Het is nog niet zo koud geweest. Ook ’s nachts was het erg koud. De kamers waren ook steenkoud en we hadden wel 4 dekens.
Maar het was wel erg helder. Op weg.
Forests near Cochrane
view at the lake
rio Bravo
on the road
trees
Een lange moeilijke weg met veel afgronden. Over de eerste 133 km. hebben we 5 uur gedaan voor we in Puerto Yungay waren. De ferry gaat om 15.00 uur maar nu gaat het verhaal dat we niet via O’Higgins naar Argentinie kunnen en we helemaal terug zouden moeten.
.Puerto Yungay end of the Carretera Austral
ferry arrives at Puerto Yungay
backwards on the ferry
Watson backwards on the ferry
break at the ferry
Maar avonturier Dirk durft de gok te wagen om ter plekke te informeren of het toch niet wel kan. Van Rio Bravo naar O’Higgins is de tocht nog 100 km.
De langste ooit voor ons gevoel want het was een smalle weg vol kuilen en gaten langs het bergmassief van de Andes. Geen vangrails en soms een 500 meter diep ravijn naast ons. Je kunt hier onmogelijk passeren dus hoop je op geen tegenliggers. We zien in de canyon 7 condors vliegen. Na een tocht van 3,5 uur zijn we in O’Higgins, een mystiek dorpje waar de Carretera Austral echt eindigt. We vinden een prachtige cabana waar de eigenaar een mooi vuurtje voor ons stookt en het binnen no time heerlijk warm is. De bedden zijn heerlijk met voor de verandering een dekbed en we slapen als een roos. We besluiten een dagje te blijven in dit speciale dorpje.
Verslag 30 september
Verslag 30 september
Door Angela
Puerto Murta – Cochrane
Om 08.00 uur ontbijt bij het lieve oudere echtpaar waar de kachel weer lekker brandde.
We nemen afscheid van deze mensen, die Watson natuurlijk ook prachtig vonden.
Hopedaje La Murta
Our hosts in Puerto Murta
Marjolein ging bij Dirk in de T-ford en ik met Arnaud in de Landrover. De rijp stond op het gras en het zonnetje kwam over de bergen piepen. Het beloofde een prachtige dag te worden. De route ging langs het Lago General Carrera maar voor het grootste deel langs de bekendste rivier de Rio Baker.
Lago General Carrera
Angela imitates a condor
Lago General Carrera2
Cows at the lake
Smalle wegen langs kliffen en soms diepe afgronden waaronder je dan heel klein de turkois gekleurde Rio Baker zag stromen.
Rio Baker
Van vangrails hebben ze hier nog niet gehoord, net zoals de wc-borstel en kaasschaaf. We hebben prachtige foto’s gemaakt en gefilmd, adembenemende vergezichten.
Rio Baker down hill
Ook kwamen we een ranchero tegen die met zijn koeien op stap was.
Cows on the way
Maar het allermooiste van deze dag was toch wel een 2-tal enorme condors die wel ook nog op de foto hebben kunnen krijgen.
condors
Om half vijf kwamen we in Cochrane aan en vonden een gezellige hosteria waar wifi zou zijn maar toch weer niet.
18 km to go to Cochrane
Heel Cochrane lag plat zei de vrouw des huizes, zelfs de bank. Het werd een gezellige avond met nog een biertje in de zon, waar het nog lekker warm was en later een wijntje en eten wat de pot schaft.
Verslag 29 september
Verslag 29 september
Door Marjolein
Coyhaique – Puerto Murta
Na de aankopen en ontbijt gaan we onze laatste 80 km asfalt rijden, dan verandert de weg in gravel, op weg naar Villa o’Higgins. Angela zit bij Dirk in de Watson en ik bij Arnaud in de jeep. Na een korte stop voor de hot coco gaat het sneeuwen.
Watson in the snow
Dirk
Om 2 uur gaan we onverhard, nu word het spannend, hebben we vanavond een dak boven ons hoofd? Nog 400 km voor o’Higgins en dan gaan we Argentinie in. Vandaag hebben we het gered tot Puerto Murta.Volgens de Lonley Planet zouden we deze reis geen onderdak hebben. We hebben een allerliefst ouder echtpaar, die verse groentesoep en spagetti voor ons maken. De eerste verse groente. Ze hadden een nichtje in Holland wonen en ze hadden een tuintje met narcissen en tulpen. Ze liet trots haar pannenlappen en slalepel met molentjes zien.
Rio Baker
Watson in the snow
Our hosts in Puerto Murta
Our hosteria in Puerto Murta
follow team
Cochrane and Landrover
Watson, Mar and me
Watson all alone
Rio Baker down hill
Lago General Carrera cows
Lago General Carrera
Rachero with cows and Watson
Report 28 September
Door Angela
La Junta – Puyuhuapi – Coyhaique
Na een dag relaxen vandaag een optimistische dag voor de boeg. We denken wel 275 km af te kunnen leggen vandaag. Onze gastheer Juan Carlos en gastvrouw Adrian hebben goed voor ons gezorgd en heerlijk gekookt.
We nemen afscheid en om 08.00 uur rijden we weg uit La Junta. Het is koud en helder vandaag en de route leidt door het National Park Quelat.
Onderweg moeten we steeds wachten voor de ’desvio’. Ze blazen de rotsen op wat een enorme echo door de bergen geeft, om de weg te kunnen verbreden. Tijdens een van deze stops ontmoeten wij nu net de enige Chileen die ooit in Monnickendam is geweest. Hoe toevallig! Over de eerste 100 km.doen we 5 uur. Dat belooft wat voor de overige 175 km. Maar gelukkig wordt de weg beter en na totaal 10 uur zijn we eindelijk in Coyhaique.
Het was adembenemend mooi onderweg en de foto’s spreken voor zich.
