Door Marijke en Trudy

Vier dagen in de woestijn

We nemen afscheid van de familie in de ger die ons letterlijk en figuurlijk warm hebben ontvangen. Ze brengen ons naar een natuurlijke waterbron waar we onze jerrycans konden vullen met het helende water voor de maag en darmen. Kijken of het ook goed werkt voor de diarree. De dieren weten deze waterrijke plek tussen te rotsen ook te vinden. Als ze onderweg zijn vragen we af en toe aan de nomaden of we de goede richting op gaan. Ja hoor, we zijn op de goede weg. Het land ziet er prachtig uit met al die plakken sneeuw die er nog liggen. De koude wind hebben we nog tegen maar Kees, onze mascotte sinds 2007, geniet nog even na van de kou. Wij fantaseren ondertussen van een hotel in Govi-Ugtaal met een bad, Daar aangekomen vinden we wel een hotel in een ger met een prachtig toilet.

Het is zondagochtend en Marijke komt met chocoladecroissant aangelopen. Lekker ontbijtje, toch wel een luxe hotel. Vandaag rijden we richting een mijn waar we opgehaald worden door vrienden van Oko, waar we kunnen logeren in hun extra ger. De riem van de motorkap staat op springen en wordt door de vriend gerepareerd. We krijgen heerlijk eten en daarna leerden wij de geit melken. Dat viel niet mee. We kregen er een paar straaltjes uit en waren al heel trots.

’s Morgen kregen we een cadeau, een zelf gemaakt spel van botten van een geit of schaap. Dirk zingt de mothersong voor de vrouw en de man zingt prachtig mee. Heel ontroerend. Nu is het tijd voor het kammen van de kasjmier geit. Er komt maximaal 400 gram van een geit per jaar. Daarom is kasjmier exclusief.

De motorkap zit weer goed vast en we reden de uitgestrektheid van de steppe weer tegemoet. We zien onderweg geiten en kamelen. We rammelen en botsen op de Mongoolse steppe. Dirk en Trudy mogen van hun zelf twee keer per dag zeggen dat het een rotweg is. Maar soms is 2 keer per dag te weinig om de emotie te uiten. Dan komt het asfalt. We gaan 27 kilometer op die weg en dat gaat wel hard en de wind is koud om onze hoofden in de T-Ford. Gelukkig kunnen we er weer af en rijden rustig naar een mooie kampeerplek.

’s Morgens komen er mannen langs en moeten lachen als ze de kleine motor van de T-Ford zien. Ze kennen de T-Ford uit een film. Ze kennen een driver-song en zingen dat hier voor ons. Van de familie uit de Ger waar we vlak bijstaan krijgt Dirk een Mongoolse jas. Een del. Prachtig.

Deze dag rijden de LandRover en de T-Ford naast alle weggetjes omdat ze zo slecht zijn.

Dit is de dag van naast de weg rijden. We zoeken een slaapplek in Delgerkhangai en krijgen een plek aangeboden in een grote school. Daar wordt ook eten voor ons gemaakt. De grote verrassing hier is dat er een badhuis in het dorp is. We kwamen als schoonheden uit het badhuis terug. Wat een weldaad!!

Het is een aantal weken zo, dat als we hulp nodig hadden voor het vragen naar de juiste route dan kwam er iemand op ons pad of er doemde een ger op in het verlaten landschap.