Door Marijke en Trudy

3 dagjes uit.

We hebben nog een paar dagen om naar Almati te rijden en besluiten om een ommetje te maken om zo de grote weg een stuk over te kunnen slaan. Een goed plan en het voelt als een dagje uit. Aan het begin van dit ommetje gaan we steil omhoog de berg over en dan aan de andere kant van de berg ontluikt er een bloemenzee in het groen.

We genieten, Dirk en Nico van het door de bergen rijden en wij van het mooie uitzicht.

Rijden we de goede kant op? We zien een kameel in het groen?

Klopt dit wel?

Een rivier stroomt snel door het land. De bergen zien er zacht (aaibaar) uit.

De weg is niet zo goed berijdbaar.

Eindelijk zien we een yurt, een teken van bewoning, want behalve veel paarden hebben we nog niet veel levende wezens gezien. De yurt staat wel aan de andere kant van de rivier. Moeten wij ook naar de overkant? Er is hier geen brug.

Na een mooie rit komen we bij een brug, maar we mogen er niet overheen.

Dan maar een stukje terug. We zijn verdwaald!!

We komen bij boswachters die aan het eten en drinken zijn. (wodka ?) Een boswachter stapt op de motor en gaat ons voor naar een rivier. Daar moeten we doorheen, dan over een brug en dan weer door een rivier. Wat spannend allemaal.

Maar we hebben het gered. Het was een bijzonder dagje uit.

Marijke ziet dat de band van de LandRover zacht is en de volgende ochtend zien we dat er een bout in zit. Eerst de band vervangen en T-Ford onderhoud. We mogen een kijkje nemen

in de yurts op het terrein. Hier zijn het yurts voor het restaurant. De mevrouw van het hotel wil graag een rondje in de T-Ford en dan vertrekken we weer.

We gaan weer flink omhoog. Dirk kijkt de ontsteking nog even na. Maak hem goed droog. Gisteren heeft de ontsteking zoveel water gevoeld toen we door de rivieren reden.

Het land heeft weer een zilveren glans door een tapijt van grashalmen en staat vol met bloemen. Het is een fleurig geheel.

Maar als je goed kijkt zijn de hoge bergen , die bedekt zijn met sneeuw, niet eens zo ver weg.

Hier voelen we de kou van de sneeuw niet, het is hier nog warm. We eten in de schaduw aan de rand van een dorp.

Dan moeten we nog wel een stuk over de grote weg.

In Saryozek vinden we, na enige verwarring 2 slaapkamers met douchegelegenheid. Maar er is geen stromend water. Over een half uur zou het stromen, maar de volgende ochtend was er nog geen water. Maar ja, we zijn wel wat gewend en hebben niet zoveel nodig.

Wat daar wel heel mooi was is dat de eigenaar zijn auto uit de garage reed en dat de T-Ford erin mocht. Die heeft zo ook een veilige slaapplek.

Deze derde reisdag willen we via de zingende duinen richting Almaty rijden. Eerst rijden we langs bloemvelden aan beide kanten van de weg. Geel, roze, blauw, zilver, wit, rood. Het bloeiende voorjaar in Nederland wordt volledig gecompenseerd met de bloemenpracht in het land en langs de weg in Kazachstan.

We namen de afslag richting de zingende duinen.

In de schaduw van de bomen bij een dorpje hebben we een broodje gegeten. Dan komen we op een weggetje, dat ons veel doet denken aan Mongolië: een hobbelige weg. De omgeving is woestijnachtig en later zagen we riet en struiken.

We zagen nog steeds niet de verwijzing naar de plaatsen, die we zo keurig hadden opgeschreven. De weg gaat naar het noordoosten: dat klopt niet!

De weg eindigde op het erf van een oude boerderij. We kunnen niet verder. We moeten terug.

We overleggen wat te doen. Even later kwam er een parkwachter aangereden. Hij reed ons voor het park uit. Er was geen doorgaande weg door het natuurpark.

Hierna reden we door richting Zharkent via een prachtige pas. We zijn bijna in China.