Op de camping in Oceano hebben we meerdere leuke reacties en donaties gekregen.
Anthony, een jongen van 8 jaar, komt met zijn ouders, Tony and Karrie Ingram. Hij is blind en komt de T-Ford “bewonderen”.
Hij voelt hoe de T-Ford is en rijdt met Dirk een stukje over de camping.
Anthony lijdt aan een zeer zeldzame oogziekte en zij zijn ook bezig met fondswerving voor onderzoek naar deze ziekte.
Wil je hier meer over weten, kijk dan op: www.anthonysseeingisbelieving.com
We vertrekken van de camping en rijden over de prachtige Highway 1 langs de oceaan. Af en toe heel steil, maar we komen steeds weer boven.
Grote eucalyptus bomen langs de weg. De oceaan verandert steeds van kleur. Af en toe zien we strand en af en toe rotsen.
Onderweg ontmoeten we een stel uit Duitsland. Hij is leraar op een technische school en is met leerlingen een T-Ford motor aan het reviseren. Hij vindt het geluid van ons T-Fordje prachtig.
We rijden langs een kasteel, vuurtoren, bloemen, hertjes en een zebra tussen de paarden. Die had de verkeerde afslag genomen denk ik. De bergen zijn hoog en de hellingen lang. Een spannende reis maar wel prachtig.
We zoeken een slaapplek. De camping op de Plaskett Creek is vol, maar gelukvogels als wij zijn, krijgen toch een plek om op te staan. Even later komt Paul Plaskett naar ons toe. We mogen bij zijn gezin staan en ook nog gratis!! Deze creek was van zijn grootouders en familie en gasten van Plasketts mogen hier altijd gratis staan.
De volgende dag, 21 juni, vervolgen we onze reis weer via de Highway 1. Dirk vindt het een feest om hier langs de kust te rijden. Het is mooi, maar ik vind de weg wel heel spannend zo hoog en stijl met grote dieptes.
Halverwege komen we bij een winkeltje met kaarten en postzegels en een plek waar ik mijn geschreven kaarten kan posten. Mooi zo, ik hoop dat ze aankomen in Nederland.
We verlaten de Highway 1 bij Castroville, het artisjokken centrum van de wereld. Velden vol met artisjokken.
We rijden langs abrikozen-, kersen- en sinaasappel boomgaarden. En het was niet te geloven langs een gigantisch boerenkool veld. Boerenkool met worst daar hebben we nu geen trek in met dit warme weer.
Tussen 2 meren in het San Luis Reserve is onze kampeerplek.
Weer een prachtige plek en het is ook nog volle maan.
Vandaag, 22 juni, zijn we precies een jaar onderweg en hebben 28.500 km gereden in 200 dagen.
Vandaag gaan we langs notenbomen en zien ranches met honderden koeien. Maar wel Hollandse zwart-witte koeien.
Zondag 23 gaan we vroeg op. We moeten (willen) nog ruim 480 km rijden om weer in Las Vegas te komen. Daar willen we op tijd zijn om onze nieuwe crew op te halen. Deze keer een zeer uitgebreide crew van 4 personen: Dirk-Jan en Inge en Joris en Petra.
We moeten 2 passen over. Eén van 3793 feet en één van 4731 feet. Het is gelukt en ’s middags om half vier komen we weer bij Frank en Sukhi Ross in Las Vegas aan, waar we getrakteerd worden op een heerlijk diner.
Goh, wat een mooie rit. En je bent toch wel een topper Trudy. OK: je vindt het dan nog wel wat spannend, maar ondertussen rij je toch maar mooi in die grote bak langs die kronkelende kustweg.